Kæru lesendur til sjávar að sveita, ein sál óskar þess að þið fáið notið jólanna til hins ítrasta með góðum mat, bókum, fjölskyldu og vinum.

Ég hyggst í það minnsta gera það, sérstaklega þar sem krossgátur og myndagátur eru í öllum blöðum.. og bíð spennt eftir Fréttablaðsgátunni hennar Stellu.

Jólakveðjur,

Svanhvít

„Við skulum tátla hrosshárið“
Úr þjóðsögum Jóns Árnasonar

Karl var að tæja hrosshár og sonur hans með honum. Þá sagði sonurinn: „Pápi minn, er það satt að Jesús Kristur hafi stigið niður til helvítis?“ „Ég veit ekki, drengur minn,“ segir karl, „svo segja prestarnir; við skulum ekki gefa um það; við skulum vera að tátla hrosshárið okkar.“

Sorrí hvað þetta er mikið copy/paste blogg þessa dagana, en ég á fullt í fangi með að klára öll skólaverkefni áður en ég fer út................ Út spyrjið þið? Já, spyr sá sem ekki skeit.

Ljóðahornið

Þetta ljóð er eftir Heinrich Heine, þýtt af Jónasi Hallgrímssyni. Hvað ætli þeim Heine og Hallgrímssyni þætti um æðibunuganginn í fólki nú til dags? Þetta var þó bara á 19. öld, fyrir tíma bíla og síma og tölva og örbylgjurétta og kjarnorkuvopna. (Ég fattaði samt aldrei þetta með fíflúlpurnar þegar við sungum þetta í MH-kórnum. Getur einhver ráðið í þær fyrir mig?)

ÞEKKASTA STJARNAN MÍN

Fegin í fangi mínu

felur þú augun þín.

Þinn er ég himinn, og þú ert

þekkasta stjarnan mín.

Djúpt undir okkur iðar

ósnotur manna her,

aggast og æðir og blótar

og allt hefur rétt fyrir sér.

Í fíflúlpum þeir flaksast

og finnast, og allt í einu

hlaupast á eins og hrútar,

svo höfuðin verða ekki að neinu.

Sæl erum við í sóla-

sali þeim látum fjær.

Þú hylur í himni þínum

höfuð þitt, stjarnan mín kær!

Hér er ljóðið á þýsku:

Du liegst mir so gerne im Arme,

du liegst mir am Herzen so gern!

Ich bin dein ganzer Himmel,

du bist mein liebster Stern.

Tief unter uns da wimmelt

das närrische Menschengeschlecht;

sie schreien und wüten und schelten,

und haben alle Recht.

Sie klingeln mit ihren Kappen

und zanken ohne Grund;

mit ihren Kolben schlagen

sie sich die Köpfe wund.

Wie glücklich sind wir beide,

daß wir von ihnen so fern.

Du birgst in deinem Himmel

das Haupt, mein liebster Stern!