vefmey spinnur

Af eldri mönnum og ástföngnum

Þá er haustönnin alveg að verða búin. Ég kláraði tvo kúrsa í dag og á mánudaginn er próf og ritgerðaskil í þeim síðasta. Það er heilmikill léttir. Svo fer ég bráðum til Argentínu (9. júlí) í nokkurra daga ferð. Þar hitti ég rithöfundinn "vin minn", þann argentínska sem ég hef þýtt smásögur eftir. Hann bauðst til að sýna mér Buenos Aires, og ég auðvitað þáði það.

En þetta er ekki eini heldri og eldri maðurinn sem býður mér út (og þetta er góð saga). Í kórnum mínum með öllu gamla fólkinu er hann Ívan, sem er eitthvað á áttræðisaldri, og er alveg voðalega hrifinn af mér. Hann kyssir mig í bak og fyrir á hverri æfingu og segist dreyma mig um nætur. Konan hans var kórstjóri í kórnum en hún lést fyrir ári síðan, en hann er formaður kórsins og aðalmaðurinn í öllu kórastarfi í Chile, eða virðist vera það. Um helgina eftir kóræfingu fórum við nokkur saman út að borða (á stað þar sem Pablo Neruda borðaði alltaf, og þar sem skammtarnir eru svo stórir að ef maður skiptir þeim í tvennt er það samt of mikið) og svo heim til hans. Hann á heima á miðri AÐALdjammgötu bæjarins, Pio Nono í Bellavista-hverfinu, á annarri hæð, svo að það að fara út á svalir, sama hvaða kvöld vikunnar, er eins og að vera á svölunum á Sólon klukkan þrjú á föstudagskvöldi. Þarna býr semsagt Ívan, í risastórri íbúð sem minnir helst á safn, fullt af minjagripum alls staðar að, því þau hjón ferðuðust mikið, hann óperusöngvari og hún kórstjóri. Það var mjög skemmtilegt kvöld, þau tóku fram gítar og sungu sömbur þar til klukkan var að ganga fjögur (þetta var mest allt fólk komið af léttasta skeiði) og Ívan gaf mér litla keramikflautu og fallegan trefil (sem konan hans hafði líklega átt). Hann var á góðri leið með að gefa mér peysu af henni líka en ég náði að stoppa það af í tæka tíð.

Hann spurði hvort ég hefði gaman að óperum, jú, ég hafði það, svo hann sagðist eiga tvo miða á Grímudansleik Verdis (Un ballo in maschera) og að hann vildi bjóða mér. Ég vildi auðvitað fara í óperuna, svo núna á þriðjudaginn hittumst við niðrí bæ, fengum okkur heitt súkkulaði og tertusneið og fórum svo í óperuna í borgarleikhúsinu. Það var bara ofsalega gaman, frábærir söngvarar og flott umgjörð, og eftir á fór hann með mig baksviðs, því hann vann þarna sem óperusöngvari og þekkti alla. Þar sýndi hann mér sviðið og kynnti mig fyrir öllum aðalsöngvurunum og stjórnendunum, þar á meðal gríska sópraninum Sofíu Mitropoulos, sem sagði mér að hún hefði komið til Íslands í september og sungið með "Jóhannsson".

Þetta var auðvitað ekki venjulegasta deit í heimi, hann verandi fimmtíu árum eldri en ég, en minnti þó skuggalega mikið á slíkt. (Texasbúinn hafði sagt þegar ég var að hafa mig til: "Just don´t give him a heart attack.") Þegar ég loksins kom heim, eftir að hafa hafnað svona tuttugu sinnum að fara með honum út að borða, beið mín Rodrigo þungur á brún. Honum leist ekkert á þetta og sagðist myndu lemja hann ef hann færi eitthvað að kássast upp á mig. Hann passar mig vel, það má hann eiga, Rodrigo. En ég lofaði honum að gamlinginn héldi sér alveg innan siðsemismarka, kannski ekki alveg sannleikanum samkvæmt, en nógu þó. Ég veit alveg að þeim gamla finnst bara voðalega gaman að fá að spássera um götur bæjarins með ljóshærða unga stúlku upp á arminn. Það sem ég hlýt þó að spyrja mig er: Af hverju get ég ekki fundið einhvern á mínum aldri??

Hér í húsinu var verið að yngja upp, eins og í öllum góðum sápum, og inn eru komnir tveir nýir leikendur, Húlíó frá Texas og Petra frá Sviss. Húlíó er af mexíkóskum ættum og vinnur hér fram í desember hjá heitasta arkitekti í Chile, Mattíasi Klotz, og Petra er hér í mánuð í málaskóla. Hún er svona feimin stelpa með sterkan þýskan hreim og frekar uppburðarlítil eitthvað. Húlíó hins vegar er mjög sjarmerandi, í laginu eins og bangsi og reitir af sér brandarana, til dæmis um öll mótorhjólaslysin sem hann hefur lent í, sem fylla hátt í tug. Já, honum tekst meira að segja að gera umferðarslys brjálæðislega fyndin, svo við lágum allar í krampa grenjandi af hlátri.

En eins og það vantaði einhverja meiri rómantík og drama í húsið, þá kom Húlíó til mín í gær og játaði fyrir mér hvað hann væri hrifinn af Petru. Þau eru búin að fara út núna saman síðastliðin nokkur kvöld og "really hit it off" að hans sögn. Hann segist bara elska hreiminn hennar, augun, brosið... já allt það. Ég varð pínu hissa, en auðvitað bara mjög glöð fyrir hans hönd. Ekki veit ég hvað þeirri svissnesku finnst, en vona að þau geti bara dúllað sér í smá rómans þennan mánuð sem hún er hérna.

Eitthvað höfðu heyrst raddir hér í húsinu um að ég hefði ekki lagt nógu mikið til málanna í sápuna okkar, en ég held að með afadeitinu mínu hafi ég náð að fylla upp í minn kvóta, að minnsta kosti út þennan mánuðinn. Svo er aldrei að vita upp á hverju maður tekur næst, nú fer ég í mánaðarfrí frá skólanum og svona, vonum bara að það verði ekki annað slys.