Hinn púertóríski Haukur Morthens, Daniel Santos, syngur bóleróinn Virgen de media noche.
Hlustið á söngstílinn og upptökuna. Hlustið svo á Hauk hér, til dæmis í broti úr lögunum Vinarkveðja og Með blik í auga.
Þetta finnst mér sexí.
Jesús er ekki sá eini sem fæðist á jóladag. Þessi varð til í snjónum í Laugarási í gær og virðist bara alveg drullusáttur við það.Bíddu, var þetta frá http://www.tonlist.is? Ég náði því ekki alveg
"Kæri Svanhvít Lilja Ingólfsdóttir,
Prufuáskrift þín á http://www.tonlist.is er við að renna út.
Þann 8.12.2007 kl 00:00 verður áskrift þín endurnýjuð á greiðslukort yðar.
Til að skrá sig úr áskrift þarft þú að innskrá þig með notanda yðar á vefnum og velja þar "Hætta í áskrift" undir "Mínar stillingar".
Notandanafn þitt á http://www.tonlist.is er [...]
kv. http://www.tonlist.is"
(Leturbreytingar mínar)
„Hvaða þjóð er stærsti bananaframleiðandi í Evrópu?
Ísland, 64 gráður norður, aðeins tveimur gráðum neðan við norðurheimskautsbaug.“
http://www.sln.org.uk/geography/SLNgeography@Iceland1.htm
„Ísland er stærsti bananaframleiðandi Evrópu og þar er ræktað mikið af ávöxtum og grænmeti undir plasti/gleri, svo að segja ókeypis.“ http://www.43places.com/entries/view/1584260
„...fólkið þar lifir lengst af öllum í heiminum, landið er nánast sjálfbært um bananaframleiðslu og þar var fyrsti kvenforseti heimsins.“ http://www.northerner.com/iceland.html
„Eina landið í Evrópu þar sem bananar eru ræktaðir í atvinnuskyni er Ísland.“
http://www.scribd.com/doc/48528/the-banana
„Það hljómar kannski furðulega en Ísland er stór bananaframleiðandi vegna eldvirkninnar sem gefur nóg af náttúrulega heitu vatni sem hinir framtakssömu Íslendingar nota til að skapa hitabeltisloftslag í gróðurhúsum sínum. Bananabýlin í Hveragerði eru mjög tilkomumikil.“
http://www.grandprix.com/mole/mole16402.html
„... Þess vegna er Ísland einn af helstu bananaframleiðendunum. Mikið af bönunum kemur frá Íslandi út af jarðvarmanum. [...] Hægt er að virkja þann hita og Íslendingar nota hann í gróðurhúsum til að rækta banana.“
http://www.thenakedscientists.com/HTML/podcasts/podcast-transcript/transcript/2006.04.30/
„Ein Evrópuþjóð þarf ekki að hafa áhyggjur af bananainnflutningi. Íslendingar rækta sína eigin banana í stórum gróðurhúsum sem eru hituð upp með vatni úr heitum hverum sem finna má á eyjunni.“
http://www.batplants.co.uk/bananasfinaldraft.htm
http://www.faqs.org/faqs/nordic-faq/part5_ICELAND/
...Hveragerði – „gróðurhúsaþorp“ þar sem sjá má hvernig Íslendingar rækta eigin ávexti og grænmeti og eru sjálfum sér nógir um banana.“
Trúirðu á Guð?
„Ég er trúheftur svo ég noti gott orð sem einn frændi minn bjó til. Ég skil ekki trúarbrögð og tel að aldrei hafi örlað á neinni trúarlegri tilfinningu hjá mér þó ég fyllist auðveldlega lotningu gagnvart sköpunarverkinu, hver svo sem skóp það, ef það var þá nokkur: náttúrunni, tónlist, bókmenntum, fögru mannlífi. Ég hallast samt að því að það sé rétt að líta ekki svo á að maðurinn sé herra tilverunnar. Ég er sem sagt ekki skynsemistrúarmaður sem tel mig geta svarað öllum spurningum af kaldri rökhyggju. Ég er ekki skilningssjúkur. Ég get alveg ímyndað mér afl sem er manninum æðra, afl sem við skiljum ekki, en hugsum til og sækjum styrk til. En ég tengi þá afstöðu á engan hátt við guðstrú eða trúarbrögð.
Ég amast ekki við því að fólk ástundi trúarbrögð en þykir smekklegra að það haldi þeirri iðju fyrir sjálft sig. Ég er á þeirri skoðun að trúarbrögð og opinber iðkun þeirra sé oft og einatt mikið böl í heimi hér. Og því miður vaxandi nú um stundir. Helst myndi ég vilja að víðtækt samkomulag yrði gert um að öll trúarbrögð séu einkamál. Og síst af öllu tengd stjórnmálum. Mér blöskrar þetta fólk um allan heim, af ýmsum trúarbrögðum, sem hefur Guð með sér í óhæfuverkum og notar trúarbrögð til að réttlæta hvaða hrylling sem er fyrir sjálfu sér og öðrum. Þetta á ríkan þátt í því að ég segi hiklaust: Ég er trúlaus maður.“
Minni
Í fornöld voru til menn sem kunnu öll lög í landinu. Þetta stendur til dæmis í Grágás um lögsögumenn:
„Það er og að lögsögumaður skal svo gerla þáttu alla upp segja að engi viti einna miklu gjörr.“
Þeir voru það sem nú væri líklega kallað dýrmætur mannauður.
Allt frá þessum tíma og fram á síðustu öld gat fólk líka þulið upp heilu rímnaflokkana, sögur, þulur og söguljóð að því er virðist áreynslulaust. Þessum gáfum hefur hrakað svo ört hjá þjóðinni að grunnskólabörn og foreldrar þeirra bölva því að börnin þurfi að læra „Ein er upp til fjalla“ utan að yfir helgi.
Með farsímum með símanúmeraminni og internetið alltaf við höndina er algjör óþarfi að muna nokkurn skapaðan hlut nema þá slatta af lykilorðum og leyninúmerum til að komast inn á þetta allt saman. Það eru til dæmis nokkur ár síðan ég lagði síðast símanúmer á minnið, og það er svo auðvelt að ná í allan fróðleik að það er hreinasta sóun á geymsluminni að reyna að muna hvað eru margir metrar í einu feti eða hvaða ár Gamli sáttmáli var gerður.
Nú er svo komið að sumir segjast ekki geta hlustað án þess að punkta niður hjá sér hvað sagt er og ég hef tekið eftir leiðinda ávana – eða beinlínis nauðsyn – hjá þónokkrum (kennurum, yfirmönnum...) að láta mann senda sér hvert örsamtal, þar sem lágmarksupplýsingar koma fram, í tölvupósti. Þetta er dæmigert samtal:
Svanhvít (eftir að hafa borið upp erindið): Er þetta þá ekki alveg á hreinu?
Erind-rekinn: Jú, sendu mér bara línu um þetta.
S.: Línu? Um hvað?
E.: Já, bara sendu mér smá tölvupóst um þetta sem þú varst að segja.
S.: Um það sem við vorum að tala um?
E.: Já, svo ég hafi það hjá mér. Sendu mér það bara.
S.: Uhh, ókei.
Ég er nokkuð viss um að við næðum að virkja heilann miklu betur ef við létum hann aðeins púla, til dæmis með því að læra ljóð utanað. Maður þarf ekki að vera í fjórða bekk til þess. Ég held að ég ætli að byrja á því að læra símanúmerið hjá systur minni.
Ég steiki kleinur eins og allt gott og heiðvirt fólk. Mínar kleinur eru óaðfinnanlegar, gullnar eftir rétt hitastig feitinnar, ekki of stórar og ekki of litlar. Svoleiðis ættu allar kleinur að vera. En til er fólk sem gerir öðruvísi „kleinur“. Það setur til dæmis kúmen í þær og sleppir kardimommudropunum, eða hefur þær minni en mínar kleinur. Sumir súkkulaðihúða þær meira að segja! Það særir mig djúpt að á heimilum landsins skuli slíkt viðgangast. Mér finnst að persónu minni vegið að þetta fólk skuli kalla sitt bras kleinur. Veit þetta fólk ekki að hér er aldalöng hefð fyrir kleinusteikingum sem ekki er hægt að kasta á sorphaugana? Vissulega mætti skipa nefnd sem ákveður hvort ekki megi kalla þessar eftirlíkingar einhverju öðru nafni (ég sting upp á „afturkreistingum“) en það er óhugsandi að kalla þetta kleinur eins og þetta sé sami hluturinn.
Allir sannir Íslendingar hljóta að vera mér sammála í þessu.
Bara ímyndun
Vinir mínir segja að ég sé ímyndunarveikur. Ég held að það sé rétt hjá þeim. Því til stuðning er saga af litlu atviki ég lenti í síðastliðinn fimmtudag.
Þann morguninn var ég að lesa hryllingssögu og þótt það væri hábjartur dagur tók ímyndunarveikin völdin. Ég ímyndaði mér að í eldhúsinu væri blóðþyrstur morðingi og að þessi blóðþyrsti morðingi héldi á stærðarinnar rýtingi og biði eftir að ég kæmi inn í eldhúsið þar sem hann myndi kasta sér á mig og stinga mig í bakið með rýtingnum. Ég sat fyrir framan eldhúsdyrnar svo að enginn hefði getað hafa komist inn í eldhúsið án þess að ég hefði séð það, og engin leið var þangað inn nema um þessar dyr, en þrátt fyrir það var ég fullviss um að morðinginn biði átekta á bak við luktar dyrnar.
Svo að þarna var ég og þorði ekki inn í eldhús út af ímyndun minni. Þetta olli mér áhyggjum þar sem leið að hádegisverði og óhjákvæmilegt væri að ég færi inn í eldhús.
Þá hringdi dyrabjallan.
„Komdu inn!“ kallaði ég án þess að standa upp. „Það er ólæst.“
Húsvörðurinn í byggingunni kom inn með tvö eða þrjú bréf.
„Ég er með náladofa,“ sagði ég. „Gætir þú ekki farið inn í eldhús og náð í vatnsglas handa mér?“
„Að sjálfsögðu,“ sagði húsvörðurinn, opnaði eldhúsdyrnar og fór inn. Ég heyrði sársaukavein og hljóð í líkama sem dettur og tekur í fallinu með sér diska eða flöskur. Þá stökk ég upp úr stólnum og hljóp inn í eldhús. Húsvörðurinn lá hálfur á borðinu með stærðarinnar rýting í bakinu, dauður. Nú gat ég andað rólegar og verið viss um að auðvitað var enginn morðingi í eldhúsinu.
Þetta var, eins og rökrétt er, bara ímyndun.
Úr bókinni El mejor de los mundos posibles [Það besta úr hugsanlegum heimum], Buenos Aires, Editorial Plus Ultra, 1976.
London var góð eins og alltaf og mjög gaman að hitta Hring og Möttu, gaman að fara á Camden, British Museum og Spamalot, en ekki jafngaman á Ministry of Sound (sorrí). Líka gaman að sitja bara og borða og drekka bjór. Líbanskur matur er mjög góður (og vel útilátinn, hmm...).Annað langafakvæði
Þetta kveður afi gamli til ömmu þegar vel liggur á honum.
Smekkur piparsveinsins
Sjái ég marga svanna fríða,
sálin alveg tekst á loft.
Ætti ég kannski enn að bíða?
Ég er að fyllast piparkvíða,
þetta skeður ekki oft.
En hvernig hún aðeins á að vera
ykkur skal ég greina frá;
Það er ætíð um að gera
að hún hafi til að bera
allt sem vekur ástarþrá.
Með permanett og póstólufætur,
pokabrjóst og mjaðmalaus.
Henni ég verð að gefa gætur
og greina sundur eðlisrætur,
því ekki er ég neinn asnahaus.
Varirnar eiga að vera nettar
vættar ögn í súpulit,
hrukka á enni og hendur þéttar,
herðarnar að ofan sléttar
í henni sé ekkert vit.
Og rauða kinn af rótarbréfi,
rangeygða með brúnastrik,
Kálfa mjóa og kartöflunefi,
kunni ekki að svara bréfi.
Hér er eflaust hægt um vik.
En þegar hún er í öllum skrúða
eins og rúllupylsa að sjá;
heitan kroppinn hún skal dúða,
huppaklemmu og lendapúða
og eitthvað svolítið aftan á.
Þá skal hún kunna graut að gera
grjónin þá að brenni við,
ösku og sorpið út að bera
úr því mun ég sjálfur skera
hvenær þarf að leggja lið.
Að prjóna sokka og peysu víða
poka bæta og gera skó
það vanda minna verður að bíða
vænum manni á að hlýða
gráðugt mun ég sækja sjó.
Þær sem hafa þessa kosti
þurfa ekki að kvíða neitt.
Æ, mig kvelur ástarþorsti,
einhver þarna til mín brosti
innan rifja er mér heitt.
Þá er hinn blogglausi júnímánuður liðinn og hinn blogglitli júlímánuður genginn í garð. Ferðasagan lúrir eins og mara á mér svo mér finnst ég ekkert geta bloggað áður en hún hefur verið fest niður á blað.
Svona ferðasögur skrifa ég reyndar frekar fyrir mig en nokkurn annan, en það sakar engan að ég smelli þessu á netið líka, enginn er píndur til að lesa. (Sorrí Orri)
Frakklandsferðin með Kammerkór Suðurlands (KaSu) var frábær í alla staði og ógleymanleg á margan hátt. Við sungum á þrennum tónleikum í Strasbourg, Barr og Parc de Wesserling (þar sem við vígðum tónleikahöll; hljómar grand en reyndist vera gömul smíðaskemma sem hafði verið máluð hvít og dúkur látinn hylja ljótustu staðina. Kórinn galaklæddur hrökk svolítið við en var fljótur að jafna sig og við sungum eins og englar.) Diddú söng með okkur og hélt sjálf einsöngstónleika í Strasbourg sem voru ótrúlegir. Við stóðum okkur vel á öllum tónleikum og raunar var ótrúlegt að kórfólkið gæti sungið eftir alla bjór- og hvítvínsdrykkjuna, sérstaklega hjá körlunum. Rútubílstjórinn hugsaði sér þarna gott til glóðarinnar og var ekki lengi að finna upp á því að fara í stórmarkaðinn og kaupa heilu kassana af bjór sem hann seldi svo upp úr kæliboxi á evru stykkið. Eitthvað hefur hann grætt á því blessaður.
Kári orgelleikari var þó tvímælalaust miðpunktur eftirminnilegasta atviks ferðarinnar þegar hann fékk egg í höfuðið sem brotnaði svo skemmtilega á skallanum á honum. Ég fer ekki lengra út í þá sálma en sagan inniheldur endurtekið Hver á sér fegra á torgi í Barr á virku kvöldi og úrillan nágranna uppi á svölum. Sem betur fer var gosbrunnur nálægt sem hægt var að stinga skallanum oní til að skola mesta eggjasullið af.
Ein vika með þessum magnaða hópi var frábær leið til að kynnast fólki sem ég þekkti ekki áður og kynnast enn betur hinum sem ég þekkti. Og að sitja úti á svölum með hvítvínsglas og syngja Hljómalögin við undirleik Gunnars Þórðarsonar sjálfs er eitthvað sem ég á ekki eftir að gleyma svo glatt.
Eftir þetta tók við vika á Spáni, þar sem ég hitti Engil hinn spænska og við spókuðum okkur í Sevilla í nokkra daga og svo í strandþorpinu Conil þar sem var blessunarlega skýjað flesta dagana svo ég slapp við að brenna. Þetta er lítið og sætt þorp þar sem öll húsin eru hvít.
Þarna í Andalúsíu er eins gott að taka lífinu með ró því að hlutirnir gerast ekki á íslenskum hraða, enda ekki hægt að búast við því í 40 stiga hita. Þetta skilti er einmitt frá Conil:
Á því stendur:
"Allt stress er bannað. Maturinn kemur ekki úr dósum. Slakið á, þið eruð í fríi.
Takk fyrir komuna."
Annars er fátt af Spánarreisunni að segja, hún fór mest í að slaka á eftir Frakkland, sofa siestu, borða tapas og drekka (ótrúlegt en satt) meira hvítvín.
Eftir stutt stopp á tveimur flugvöllum í Frankfurt flaug ég svo til Bratislava og þaðan til Kosice. Þar tók á móti mér Iveta vinkona mín með Becherovka-staupi í pínulitlu íbúðinni sinni þar sem hún býr með pabba sínum, mömmu sinni, systur og hundi.
Slóvakía er frábært land. Þar má vel sjá merki um mikla fátækt en líka talsvert um að verið sé að byggja upp og gera endurbætur á gömlum húsum. Fólki er mjög umhugað um að maður fái jákvæða mynd af landinu og þekki sérkenni þess, enda hefur landið verið undir öðrum lengi og líður fyrir það. Vinkona mín var til dæmis frekar sár þegar hún sá myndina Hostel þar sem útgangspunkturinn er að í Slóvakíu sé ekkert nema hórur og ódýr bjór. Þegar ég var í Ungverjalandi 2004 og aftur nú í Slóvakíu fann ég talsvert fyrir því að Slóvakar hefðu minnimáttarkennd gagnvart þjóð sinni og ein stelpan á námskeiðinu fór meira að segja að gráta þegar sænski strákurinn sagði eitthvað vanhugsað um Slóvakíu, og hún talaði ekki við hann aftur.
Ég varð ekki mjög vör við ríg milli Tékklands og Slóvakíu; þvert á móti, en Slóvakar eru varir um sig gagnvart Ungverjalandi, enda voru Slóvakar undir Ungverjum í margar aldir og hluti af Austurrísk-ungverska keisaradæminu, og þá voru þeir mjög kúgaðir af Ungverjum og kennarar voru ofsóttir og bannað að kenna slóvakísku. Sambandið milli landanna er greinilega ennþá eldfimt, því þegar ég var í Ungverjalandi (þar sem ég kynntist Ivetu) voru Tékkarnir og Slóvakarnir mjög ósáttir og reiðir yfir sögufyrirlestrunum sem við hlustuðum á hjá ungverskum sagnfræðingi, og þeim fannst söguskoðun Ungverja alls ekki í samræmi við raunveruleikann þar sem þeir slepptu því að nefna kúgunina sem þeir þurftu að þola undir Ungverjum. Það sköpuðust nokkuð heitar umræður um þetta og vinkona mín var ennþá að tala um þetta þegar ég hitti hana núna. Ég skildi ekki mikið þá, enda vitum við Íslendingar ekki mikið um Trianon-samkomulagið og hvaða merkingu það hafði... og ég ætla ekki nánar út í það núna. En mér fannst þetta áhugavert; þarna er land sem hefur sín sérkenni sem hefur verið gert svo lítið úr og alltaf talað um að það sé ekki jafnfallegt eða merkilegt og Tékkland eða hin löndin í kring, og þetta er erfitt að skilja fyrir okkur Íslendinga sem höfum Ísland sem stendur hér eitt og sér úti í hafi allt krökkt af einstökum náttúruperlum og sögu. Minnimáttarkennd af þessu tagi gagnvart landi og þjóð finnst ekki hér.
En nóg um pólitík. Ferðin var æðisleg og Iveta sýndi mér ótrúlega staði í Austur-Slóvakíu. Hún býr í Kosice, næststærstu borg landsins, og þar er búið að byggja upp fallegan miðbæ með æðislegum tónlistargosbrunni sem er skemmtilega alltaf hálfri sekúndu á eftir lögunum sem eru spiluð.
Við fórum líka og skoðuðum Tatrafjöllin við pólsku landamærin, þarna eru hæstu fjöllin í Slóvakíu og gríðarstór þjóðgarður. Þar geisaði stormur fyrir þremur árum og lagði skóginn bókstaflega niður á hrikalega stóru svæði og það var alveg ótrúlegt að sjá eyðilegginguna.
Þarna tókum við vægast sagt kommúnistíska lyftu upp í skíðastökkpall sem mér fannst ekki kræsilegur, en útsýnið var ekki slæmt.
Svo fórum við í aðra ferð, að Sirava vatni, sem er stærsta vatn í Slóvakíu og mikill ferðamannastaður meðal Slóvaka. Þar þekkir Iveta vel til og meðal annars þekkir hún sundlaugavörðinn í einu hótelinu þarna, sem er gamalt kommúnistaherhótel. Þar fengum við að gista í hótelherbergi sundlaugavarðarins sem svaf sjálfur á sófa í sundlauginni. Það var góður karl, og fyrsta manneskjan sem ég hitti sem segir að ég syndi vel. Og það sundkennari! Ég sem hef alltaf haft óbeit á öllum sundkennurum, hversu ljúfir og góðir sem þeir hafa verið.
Nálægt Sirava er fjallið Sninsky kamen sem við Iveta gengum á og vorum gífurlega stoltar þegar við vorum komnar upp. Fjallið er 1005 metrar og á toppnum var frábært að fara í smá sólbað.
Svo skoðuðum við hella og kastala og drukkum Kofola og meiri Becherovku og höfðum það bara frábært. Við keyrðum mikið um og í gegnum mörg þorp sem voru full af sígaunum, og þeir eru nú kapítuli út af fyrir sig, ég skrifa kannski meira um þá seinna. Hér eru húsin, eða hreysin, sem þeir búa í, og takið eftir gervihnattadisknum á hverju þaki, sama hversu margar þakplötur vantar í það.
Síðustu dagana var ég svo í Prag hjá vinkonu minni sem býr þar og ég kynntist líka í Ungverjalandi 2004. Ég tók rútu frá Kosice til Prag, það var tíu tíma ferð, frá átta um kvöldið til 6 um morguninn, en kostaði sama og ekkert og rútan var sú besta sem ég hef komið í, heitir drykkir í boði, fullt af bíómyndum, góð sæti og loftkæling, og útvarpsstöðvar eins og í Flugleiðavélum, og það fyrsta sem ég heyrði þegar ég setti á mig heyrnartólin var „hún Bella Bella Bella Bella símamær...“ og þá var auðvitað verið að spila Gling gló á einni rásinni.
Í Prag slappaði ég mest af en fór líka í dýragarðinn, sem er einn sá sniðugasti sem ég hef komið í, og skoðaði miðaldaþorp sem er þarna inni í miðri borg og var mjög skemmtilegt. Það var frábært að hitta Jönu vinkonu þar, því hún hafði ætlað að koma til Slóvakíu að hitta okkur en ekki getað vegna vinnu, svo það var óvænt ánægja þegar ég fann flug sem ég gat notað frá Prag til Frankfurt, og þaðan flaug ég heim.
Púff. Sagan búin.
Þessar þrjár vikur voru jafnvel enn betri en ég hafði ímyndað mér og ég kom heim sæl og full af orku, og svo vel sóluð að ég get meira að segja farið að nota fílabeinsmeikið sem ég talaði um einhvers staðar hérna lengst fyrir neðan þegar skammdegið ætlaði alveg að gera út af við mig.
Nú finnst mér ég geta gert allt, svo ef einhver vill fá mig í spennandi verkefni er þetta rétti tíminn. Skrifa bók, ganga á fjöll, sauma þjóðbúning, læra siglingar, mig langar að gera svo margt og ekkert virðist óyfirstíganlegt í augnablikinu. Um að gera að nýta það.
